Heet

Het is hier heet. Erg heet. Ik zweet me kapot, maar deo is niet nodig want iedereen stinkt hier. En gelukkig is de zee lekker warm, de palmbomen erg schaduwrijk en de cervezas verfrissend. En opvallend nieuws: ik ben nog steeds niet verbrand! (Al moet ik toegeven dat ik vandaag nog niet gedouched heb, dus wie weet...)

Ik ben momenteel een paar daagjes in Puerto Escondido, een ontzettend toeristisch oord aan de Pacific. Wel erg gezellig, veel medescholieren uit Oaxaca gaan hier heen om een weekendje bij te komen en het ligt ook op de reisroute van iedereen, dus je komt iedereen uit Mexico-stad weer tegen. M'n grappige Engelse vriend Dave zit hier al 2 weken (hij is al wat bruiner als ik), dus ik trek deze dagen veel met hem op. Vanavond groot feest (maandag is de party-night hier) en m´n laatste avondje hier, morgen vertrek ik naar hopelijk wat rustigere oorden. Ongelooflijk veel surfers en perfect gebruinde en slanke mensen hier, niet echt mijn soort mensen dus. Voordeel van zo'n toeristische plek: de ananassen zijn goed te eten. Maar ik blijf lui, want hoewel het misschien iets goedkoper is om zelf te koken, kun je hier prima voor een euro of 3 een complete maaltijd krijgen. En Dave en ik zijn erg goed in het vinden van de meest lelijke en ongezellige tentjes (lees: plastic tuinstoelen, veel beton, kalen muren en tl-licht), waar ze het meest goedkope eten hebben.

De laatste dagen in Oaxaca waren erg gezellig. Veel geborreld, weinig meer gestudeerd. Zaterdag m'n eerste kutmoment gehad. Een foute busticket + een kleine kater van de afscheidsborrel de vorige avond + een 10u durende busrit zonder airco dwars door enge bergweggetjes (bocht na bocht na bocht na bocht etc.) + uiteindelijk in de compleet verkeerde plaats uitkomen = niet goed voor je humeur. Ik had een ticket gekocht voor de directe bus van 9.45u naar Puerto, maar die bus bestond helemaal niet. ("Ik heb je dat kaartje niet verkocht, is niet mijn probleem") Maar de volgende bus om 10.30u zou naar Puerto gaan. Uiteindelijk stond ik om 19.00u in Pochutla, 100 km meer naar het zuiden. Ik werd lichtelijk wanhopig toen 10 verschillende mensen mij 10 verschillende kanten op stuurden naar het andere busstation (uiteraard gaat er geen bus vanaf hetzelfde station). Een aardige mexicaan zag de wanhoop in mijn ogen en bracht mij in zijn auto naar de goede bus. Gelukkig deed ie er maar 1,5u over naar Puerto, de afspraak die ik had met schoolvriendinnen redde ik alleen niet meer. Ach, dat is Mexico. Stress heeft weinig zin en haast heb ik toch niet.

Uiteindelijk werd de nare dag toch een erg leuke, want ik kwam Myrna en Rebecca toch tegen in een club. Uiteraard daar, want het was gratis drinken voor vrouwen (we blijven nederlands). Enorm lol gehad met een stel Canadezen (m'n frans is wel compleet verdwenen na een paar weken spaans) en Zweden. Over rare mensen gesproken, deze laatsten waren kennelijk Fear and Loathing in Mexico, compleet met bril, pet, sigarettenpijpje en bandrecorder. Hoe grappig (al was ik volgens mij de enige die de film gezien had en de grap snapte)! Een nachtelijke strandwandeling is ook grappig trouwens, ik had immers het strand nog niet gezien. Vooral als je half de zee in wordt getrokken voor een potje nachtzwemmen. Ik vond het toch iets te koud daarvoor. Maar het betekende wel dat ik pas om 5.00u thuis was, leuk als het de eerste nacht is in je hostel en de deur op slot zit. Maar het is allemaal goed gekomen, na een korte 2uur-slaap maakte de gospelzanggroep van de kerk om de hoek me weer wakker.

Ik geniet er erg van dat het zo lekker sneeuwt bij jullie. Ben nooit zo'n sneeuwliefhebber geweest. Gnagna. Neehoor, het strand is heerlijk. Het water is lekker, wel iets te gevaarlijk om te zwemmen vanwege hoge golven en een sterke stroming. Je wordt er wel heel erg simpel van. Ik kan me amper concentreren om een boek te lezen en om uberhaupt na te denken. De dag gaat zo snel om met gewoon zitten, liggen, voor je uit staren en surfers kijken. Mijn hobby 'mensenkijken' heeft zich hier wel geëvolueerd. Volgens Dave ben ik "a professional people-watcher". En ik heb ook een akelig Amerikaans accent opgelopen (een amerikaanse vriend van Zack dacht dat ik ook uit de States kwam), al krijg ik nu weer wat engelse woorden mee.

Morgen vertrek ik naar wat rustieke dorpjes, ik weet nog niet precies waar. Wellicht hebben ze daar ergens een computer, dus ik hou jullie op de hoogte.

x Liesbeth

P.S. Sorry voor het gebrek aan foto's, de computers zijn hier niet als thuis. (en dat is een understatement)